മഹാപഥത്തിലേക്കുള്ള ബസ്സ്‍

(ആരോടും, അപ്പുക്കിളിയോടുപോലും, യാത്ര ചോദിക്കാതെ, മേഷ്ടരേട്ട ഖസാക്കില്‍
നിന്നും തിരിച്ചിറങ്ങിപ്പോയിരിക്കുന്നു!)

*** *** *** *** *** ***
ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നു.ജനാലയിലൂടെ ആകാശം.
മിന്നുന്നു, തുടിക്കുന്നു.
ഈശ്വരാ, ഒന്നുമറിയരുത്‌.
ഉറങ്ങിയാല്‍ മതി.
ജന്മത്തില്‍നിന്നു ജന്മത്തിലേക്കു തല ചായ്ക്കുക.

കാടായി,
നിഴലായി,
മണ്ണായി,
ആകാശമായി

വിശ്രമം കൊള്ളുക.

അറിവിന്റെ കണ്ണുകള്‍ പതുക്കെ പൂടി.
മിന്നിത്തുടിക്കുന്ന ബഹിരാകാശം കയ്തപ്പൊന്തകളിലേക്കിറങ്ങിവന്ന്‌
ഖസാക്കിലെ മിന്നാമിനുങ്ങുകളായി.
ആ അനന്തരാശിയില്‍ നിന്ന് ഏതോ സാന്ദ്രതയുടെ കിനിവുകള്‍ അയാളുടെ
നിദ്രയിലിറ്റുവീണു.
അവ ആ മനുഷ്യനെ സ്നാനപ്പെടുത്തി.

*** *** *** *** *** ***

പിന്നെ സ്വച്ഛമായ കാറ്റും മഴയും.

സ്നേഹവും പാപവും തേഞ്ഞുതേഞ്ഞില്ലാതാവുന്ന
വര്‍ഷങ്ങള്‍, അനന്തമായ കാലത്തിന്റെ അനാസക്തി.
അതിന്റെ ശാന്തിയില്‍ അവരുടെ കലവറകളില്‍ ഖസാക്കിന്റെ പിതൃക്കള്‍ കിടന്നു.
പൌര്‍ണ്ണമി നിറയുമ്പോള്‍ അവര്‍ കലവറവാതിലുകള്‍ തുറന്നുവെച്ചു.
സംക്രാന്തിരാത്രികളില്‍,
സാംബ്രാണിയുടെ സുഖഗന്ധത്തില്‍,
ശ്രാദ്ധം കൊള്ളാനിറങ്ങി.