ലോകം തുന്നിച്ചേർത്തവരുടെ സായാഹ്നശാല

എന്നെങ്കിലും ചത്തു് സുബർക്കത്തിലെത്തുമ്പോൾ പടച്ചവൻ എന്നോടു ചോദിച്ചു:
“നീ അവിടെ എന്തെടുക്കുവായിരുന്നു? നിന്റെ വക എന്തു ചെയ്തു?”

ഉത്തരം ഇപ്പൊഴേ കരുതിവെച്ചിട്ടുണ്ടു്:

“ഞാനവിടെ എന്റെ ഒപ്പത്തിനൊപ്പമുള്ളവരെ തേടിയെത്തിപ്പിടിച്ചു.
ഞങ്ങളെല്ലാരും കൂടി കൈകോർത്തു.
ആ കൈകളിൽ ഈ വലിയ ലോകം മുഴുവൻ ഞങ്ങൾ ചുറ്റിവാരിപ്പിടിച്ചു.
മറ്റാരും ഒരിക്കലും ചെയ്യാത്ത വണ്ണം,
തുരുത്തുജീവിതങ്ങളിൽ ശ്വാസം മുട്ടിക്കിടന്നിരുന്ന ആയിരക്കണക്കിനു വാക്കുകളേയും എഴുത്തുകളേയും ഞങ്ങൾ കെട്ടഴിച്ചുവിട്ട് വന്യമായി അലയാൻ അയച്ചു.
അവിടവിടെ കൂട്ടം കൂടിക്കിടന്നിരുന്ന ഭാവനയുടെ കരിയിലക്കൂട്ടങ്ങൾക്കു ചുറ്റും,
കൈയിൽ ഓരോ മത്താപ്പുതിരിപ്പെട്ടികളുമായി
ഞങ്ങൾ കുറേ കുറുമ്പൻ‌കുട്ടികളും കൂട്ടുകാരികളും നഗരകാന്താരങ്ങളിലൂടെ അലസമായി നടന്നു....
എന്നിട്ടു് അവയിലെല്ലാം വർണ്ണാഗ്നി വിതറി.
വേറെ, മൂക്കിൻതുമ്പത്തു ശുണ്ഠി മുളപ്പിക്കുന്ന മൂത്താരൊന്നും കാണുന്നില്ലെന്നുറപ്പുവരുത്തി,
മെല്ലെ,
ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ,
ചെറ്റുചെനുങ്ങനെ കുഞ്ഞിക്കാലടിവെച്ചുചെന്നു്,
ആ ചപ്പിലകൾക്കു മുഴുവൻ ഒന്നൊന്നായി തീകൊളുത്തി പറുദീസയോളം ഉയരത്തിൽ വെളിച്ചം ആളിയെത്തിച്ചു.

ക്ഷരങ്ങൾക്കും അക്ഷരങ്ങൾക്കും നാഥനായ തമ്പുരാനേ,
അതിലൊരു കുട്ടി ഞാനാണു്“.
എന്റെ, അപ്പൊഴും കുട്ടിക്കുറുമ്പു മായാത്ത, വികൃതി കലർന്ന പുഞ്ചിരി കണ്ടു് സകലലോകത്തിനും നായകനായവൻ മറുപുഞ്ചിരി തൂകി.
അവൻ കൈചൂണ്ടിയിടത്തു് ഒരു വാതിൽ തുറന്നു.
അതിനുമുകളിൽ എഴുതിവെച്ചിരുന്നു:

“ലോകം തുന്നിച്ചേർത്തവരുടെ സായാഹ്നശാല“


പത്തുപതിനാലുവർഷം മുമ്പു് -അല്ല, പത്തിരുപതുവർഷം മുമ്പ്- നാമൊക്കെ തുടങ്ങിവെച്ച കിറുക്കൻ കൈക്കുറ്റപ്പാടുകൾ വെറുമൊരു വിനോദമായിരുന്നില്ല.
ഇന്നു് ഇന്റർനെറ്റിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ അക്ഷരങ്ങൾ ടൈപ്പ് ചെയ്യപ്പെടുകയും വായിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഇന്ത്യൻ ഭാഷകളിൽ മുമ്പുതന്നെയുണ്ടു് മലയാളം.
കേരളത്തിലെ ലക്ഷക്കണക്കിനു് സാധാരണക്കാരായ ആളുകൾ പോലും ഓരോ കൊച്ചുഫോണുകളിൽ തേമ്പിയും തോണ്ടിയും മലയാളത്തിൽ തന്നെ പരസ്പരം സന്ദേശവിനിമയം നടത്തുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അതിന്റെ മൂലകാരണം തുടങ്ങിവെച്ചതു് നമ്മളൊക്കെയാണു്.
നമ്മുടെ ഭരണകൂടമോ വിദ്യാലയങ്ങളോ ബിസിനസ്സ് സ്ഥാപനങ്ങളോ പോലുമല്ല.


Let us realize that ourselves! 



to all among ourselves!

ഫേസ് ബുക്ക് ലിങ്ക്